با هر بد و نیک وا از اوحدالدین کرمانی رباعی 264

1 آن کس که بنا نهاد این ایوان را و این طاق روان گنبد گردان را

2 انگشت شکر در دهن کس ننهاد تا باز نکرد زهر قاتل آن را

1 خواهی که بر خدای باشی مقبول نیک همه خلق گو و می باش حمول

2 بگذر زطریق غیبت ای نفس فضول آخر بتر از زناش گفته است رسول

1 بر حرف دم از دل چو نقط می‌افتد افسوس که خواجه در غلط می‌افتد

2 آن کس که اشارت دل ما با اوست معنی است و خواجه نقش خط می‌افتد

1 خواهی که بزرگیت بود کوچک باش در حالت دل چو اهل دل بی شک باش

2 پیری سرکَل نباشد و ریش سپید ثابت قدمی است گو برو کودک باش

1 «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است وآن جمله که گفتی و شنیدی هیچ است

2 در گرد جهان بسی دویدی هیچ است و این نیز که در گوشه خزیدی هیچ است