با لب خشک آنکه در عشق تو از جویای تبریزی غزل 602

1 زراحت بیش بینند اهل خواری پایمالی را بجز افتادگی تعبیر نبود خواب قالی را

2 مکدر خاطرم سا قی، از آن می ریز در کامم که می سازد بلورین از صفا جام سفالی را

1 تا زنده ام بود غم عشقش هوس مرا دامن زدن بر آتش دل هر نفس مرا

2 عشق آمد و رهاند زننگ هوس مرا گردیده رزق شعله همه خار و خس مرا

1 هر قدر زور آورد عشقت شکیباییم ما شمع سان در سوختنها پای بر جاییم ما

2 کس زحال تیره روزان جنون آگاه نیست همچو شب در خود نهان از جوش سوداییم ما