عاقلان موعظه را زیب ده از جویای تبریزی غزل 569

1 عاقلان موعظه را زیب ده هوش کنند چون برآید گهر از بحر در گوش کنند

2 آه دلسوختگان کم نشود بعد از مرگ بیشتر دود کند شمع چو خاموش کنند

3 هر قدر درد تو آرد به دلم روی کم است درخور حوصله رسم است که می نوش کنند

4 نگهت بیخبر از خویش کند مردم را باده را راهزن قافلهٔ هوش کنند