شراب همچو گل و لاله خور از سلیم تهرانی غزل 707

1 شراب همچو گل و لاله خور ز ساغر خویش پیاله همچو کدو کن ز کاسه ی سر خویش

2 تعلق وطنم باعث صد آزار است اسیر ورطه چو کشتی شدم ز لنگر خویش

3 غبار غم ز دلم کم نمی شود هرگز چه خاک بود که کردم ز عشق بر سر خویش

4 شکایت از که کنم من، که روزگار افکند مرا چو ماهی خنجر به دام جوهر خویش

5 ز صد سپاه نگردد سلیم روگردان چو عکس آینه هرکس شود برابر خویش