چرا به کار من ای جان از جهان ملک خاتون غزل 390

1 چرا به کار من ای جان وفا نکردی هیچ به حال خسته دلان جز جفا نکردی هیچ

2 چرا ز لعل لب آبدار خود کامم شبی ز روی ارادت روا نکردی هیچ

3 طبیب درد منی راست گو که از چه سبب ز روز وصل دلم را دوا نکردی هیچ

4 به لطف با همه کس در میان و بس شادان به بخت ما بجز از ماجرا نکردی هیچ

5 بسی خطاب کشیدم ز روز هجرانت به وصل ما تو به غیر از خطا نکردی هیچ

6 چو سرو ناز خرامیده ای میان چمن نظر ز روی عنایت به ما نکردی هیچ

7 تو پادشاه جهانی و من گدای غریب ترحمی ز چه رو بر گدا نکردی هیچ