نی کیست همدمی شده از خویشتن تهی از جامی غزل 969

1 نی کیست همدمی شده از خویشتن تهی چون سالکان ز سیر مقاماتش آگهی

2 آزرده ای که ناله جانسوز می کند هر جا ز پای تا سرش انگشت می نهی

3 سوراخ ها به سینه نی بهر آن کنند تا دمبدم ز ناله دل خود کند تهی

4 خفته ز بانگ می جهد از جا تو مرده ای گر در سماع بانگ نی از جا نمی جهی

5 دمساز نی شدم که بنالم چو شد بلند آهنگ ناله ام دم نی کرد کوتهی

6 خودرسته نی که رست ز خود زان همی زند این راه بی خودی که تو یکدم ز خود رهی

7 جامی ز ناله دل افگار خود مگر آگه نیی که ناله نی شرح می دهی