هر که از درد تو محروم بود از کمال خجندی غزل 274

1 هر که از درد تو محروم بود بیمار است و آنکه داغ تو نه پر سینه او افگار است

2 دلم از ناوک آن غمزه شکایت نکند که بر این خسته حق نعمت او بسیار است

3 گله از بار غم و بار سنم نیست مرا گر بود بار چدائی گله ها این بار است

4 بر سر کوی تو کمتر روم از بیم رقیب که سگ خانه زبون گیر و گدا آزار است

5 پیش آن صورت مطبوع که دارد جانی چه کنم صورت خورشید که بر دیوار است

6 صبر از آن لب نتوان کرد به دور رخ تو زآنکه در موسم گل توبه ز می دشوار است

7 کار می دارد و معشوق کمال از همه دور صوفی ما چه توان کرد که دور از کار است