1 هر آن دیار که باشد ز اهل دل خالی بود چو گوشهٔ ویرانه بدترین جایی
2 به اختیار به ویرانه عاقلان نروند جز آن زمان که طبیعت کند تقاضایی
1 گاه طرب و روز می و فصل بهارست جان خرم و دل فارغ و شاهد بهکنارست
2 باد سحر از آتش گل مجمره سوزست خاک چمن از آب روان آینهدارست
1 در خواب دوش دیدم آن سرو راستین را بر رخ حجابکرده از شوخی آستین را
2 حیران صفت ستاده سر پرخمار باده برگرد مه نهاده یک طبله مشک چین را
1 ایدل اقبال و سعادت نه به سعی و طلب است اینچنینکامروایی نه به عقل و ادب است
2 جامهٔ بخت به اندازهٔ دانش نبرند زانکهدورانرا گردش بهخلافحسب است