هر که چون صبح خودنمایی از جویای تبریزی غزل 682

1 هر که چون صبح خودنمایی کرد پیرهن بر تنش قبایی کرد

2 عشوهٔ لاجوردیی که تراست رنگ روی مرا طلایی کرد

3 چون توان دید ماه را کامشب چهره شد با تو بی حیایی کرد

4 دیدهٔ من ز دیدن رویت آشنایی به روشنایی کرد

5 نخورد آبی از زلال وصال دل که او خوی با جدایی کرد

6 شوخ بالا بلند من جویا سرو را خنده بر رسایی کرد