هر که ببیند تو از حکیم نزاری قهستانی غزل 362

1 هر که ببیند تو را بدین قد و قامت باز نیاید به هوش تا به قیامت

2 جان و دل و دانش و خرد به تو دادیم در حق ما بوسه ای نرفت کرامت

3 تا تو در آیی به باغ اگرچه ادب نیست پیش تو بر پای ، سروکرده اقامت

4 درد سرم می دهد پدر ز رندی دست بدار این چه علت است و علامت

5 بر عقب نیکوان مرو که نباشد حاصل شاهد پرست غیر ندامت

6 گفتم اگر قدرت خدا به تفرّج می نگرم بی غرض بر این چه غرامت

7 طلعت یوسف ندیده ای پدر آخر سَترِ زلیخا چه می دری به ملامت

8 عشق برون تاخت از کمین و به تکلیف مملکت دل فرو گرفت تمامت

9 تن به بلا ده نزاریا که نبرده ست هیچ کس از کوی عشق سر به سلامت