هرکه را ساز بود زمزمه ی از سلیم تهرانی غزل 702

1 هرکه را ساز بود زمزمه ی زنجیرش می کند ناله ی مرغان چمن دلگیرش

2 خضر آید به ره قاتل ما تا بیند صورت حال خود از آینه ی شمشیرش

3 گذری بر دل سودازده ی ما نکند در کمانخانه مگر چله نشین شد تیرش

4 روزگاری ست که بر هرکه نظر اندازی همچو گوهر تهی از آب نباشد شیرش

5 به دعای سحری رام دلم گشت سلیم آفتابی که نکرده ست کسی تسخیرش