1 هر که را این عشقبازی در ازل آموختند تا ابد در جان او شمعی ز عشق افروختند

2 و آن دلی را کز برای وصل او پرداختند همچو بازش از دو عالم دیده ها بردوختند

3 پس درین منزل چگونه تاب هجر آرند باز بیدلانی کاندر آن منزل به وصل آموختند

4 لاجرم چون شمع گاه از هجر او بگداختند گاه چون پروانه بر شمع وصالش سوختند

5 در خرابات فنا ساقی چو جام اندر فکند هر چه بود اندر دو عالمشان به می بفروختند

6 «نجم رازی» را مگر رازی ازین معلوم شد هر چه غم بد در دو عالم بهر او اندوختند