هرکه نامخت ازگذشت روزگار از رودکی مثنوی 1

1 خود غم دندان به که توانم گفتن؟ زرین گشتم برون سیمین دندان

1 اندی که امیر ما باز آید پیروز مرگ از پس دیدنش روا باشد و شاید

2 پنداشت همی حاسد: کو باز نیاید باز آمد، تا هر شفکی ژاژ نخاید

1 دل از دنیا بردار و به خانه بنشین پست فرا بند در خانه به فلج و بپژاوند