هر که در عشق چو من عاجز از فروغی بسطامی غزل 197

1 هر که در عشق چو من عاجز مضطر باشد جای رحم است بر او گر همه کافر باشد

2 قاتلی خون مرا ریخت که مقتولش را باز بر سر هوس ضربت دیگر باشد

3 گر صبا دم زند از مشک ختن عین خطاست با دماغی که از آن طره معطر باشد

4 من ندانم که لب از وصف لبش بربندم سخن قند همان به که مکرر باشد

5 مشت خاکم ز لحد رقص کنان برخیزد وعده وصلش اگر در صف محشر باشد

6 پر کند سیل سرشکم ز میان بنیادش گر میان من و او سد سکندر باشد

7 خم آن طرهٔ مشکین و دل مسکینم مثل شهپر شاهین و کبوتر باشد

8 واقف از حال پراکنده‌دلان دانی کیست دل جمعی که در آن جعد معنبر باشد

9 گر تو در مجلس فردوس نباشی ساقی می ننوشم اگر از چشمهٔ کوثر باشد

10 در ره عشق اگر بخت فروغی این است یار باید که جفاکار و ستمگر باشد