هر که را سر زوفا خاک ره از آشفتهٔ شیرازی غزل 184

1 هر که را سر زوفا خاک ره مقصود است بخت مقبل بود و طالع او مسعود است

2 شعله طور بود یا که گلستان خلیل پرتو عارض تو یا شرر نمرود است

3 سر زخاکم نزند زآتش دل هیچ گیاه ور گیا روید از او لاله خون آلود است

4 صبح نورانی وصل تو مرا عید سعید شب ظلمانی هجرت اجل موعود است

5 حاش لله که نهد کس بسرش دست قبول هر که در حلقه صاحب نظران مردود است

6 پیر میخانه برهنش نستاند چکنم که مرا خرقه و سجاده ریا آلود است

7 گفتی آشفته چه جنس است ترا رخت وجود تارش از زلف بتان رشته و عشقش پود است