هر که سری بسر نهد یارش از آشفتهٔ شیرازی غزل 607

1 هر که سری بسر نهد یارش گو بجان سر او نگهدارش

2 هر که چون بلبل است طالب گل جای بر دیدگان دهد خارش

3 هندوئی کاو فتاده در آتش نار گلزار اوست بگذارش

4 صد چو موسی بطور ارنی گوی مرد در آرزوی دیدارش

5 هر که گوید زدوست دست بکش دشمنست آن بدوست مشمارش

6 نیستش جز بکشتگان سر و کار عشق اینست و این بود کارش

7 گر چه جبریل تیز بال بود نپرد جز بپای دیوارش

8 عشق دانی که چیست نور علی که شناسد خدای مقدارش

9 آنچه آشفته جستی از واجب ممکن است اندر او بدست آرش