آن کس که به ذکر محضت ارشاد از قدسی مشهدی رباعی 291

1 ره‌زدن درخانه کار چشم فتّان بوده است ناوک در کیش صیدانداز، مژگان بوده است

2 سرد شد هنگامه دیوانه تا از شهر رفت آتش سودا همین در سنگ طفلان بوده است

1 تا ز رویش گلستان کردم نگاه خویش را خود زدم آتش به دست خود گیاه خویش را

2 شکوه‌ای در دل گذشت از هجر او تیغم سزاست هیچ‌کس چون خود نمی‌داند گناه خویش را

1 دل در برم ز ناله پنهان لبالب است ناقوس پرصداست کز افغان لبالب است

2 عشقم برد به میکده، زان روی که جای می خم‌های او ز خون شهیدان لبالب است