1 هر کس که در بهار به صحرا برون رود عیش آن گهی کند که به ذوق جنون رود

2 عارف به خار و گل چو ببیند به روی دوست روزی دری گشاید و بیخود درون رود

3 حربا مجوی، بر اثر عشق رو، که گل رویش به مطلب است، ولی واژگون رود

4 سرچشمهٔ تراوش دشنام همت است هر ماجراکه بر سر دنیای دون رود

5 دریافتم ز بوی تو عرفی، که بهر گام صد ره دمی به خانهٔ عرفی زبون رود