1 هر که تواند که فرشته شود خیره چرا باشد دیو و ستور

2 تا نکنی ای پسر ناخلف ملک پدر در سر شیرین و شور

3 چیست جهان قعر تنور اثیر خود چه تفرج بود اندر تنور

4 جان که دلش سیر نگردد زتن مرغ و قفس نیست که مرده است و گور

5 خشم چو دندان بزند همچو مار حرص چو دانه بکشد همچو مور

6 طیره توان داد ملک را به قدر سخره توان کرد فلک را به زور

7 چشمهٔ خورشید شو از اعتدال تا برهی از قصب و از سمور

8 خاک به شهوت مسپر چون سپهر تا نه زنت غتفره گیرد نه پور

9 بو که گریبانت بگیرد خرد خود که گرفتست گریبان عور

10 گیر که گیتی همه چنگست و نای گیر که گردون همه ماهست و هور

11 طبع ترا زانچه که گوشیست کر نفس ترا زانچه که چشمیست کور