1 هر که کوی تو ساخت مسکن خویش خون خود میکند بگردن خویش

2 دانه خال پیش رخ بنمای تا گل آتش زند به خرمن خویش

3 شمع، پروانه را بسوخت، ولیک زود بریان شود به روغن خویش

4 تا گل از باد صبح بوی تو یافت جامه ها پاره کرد بر تن خویش

5 گر دلم چاک دامن افتاده است خوشم از چشم پاکدامن خویش

6 هست شاهی ز آستان تو دور مرغ آواره از نشیمن خویش