درد ما را ز وصال تو دوا از جهان ملک خاتون غزل 553

1 درد ما را ز وصال تو دوا کی باشد کام جانم ز دهان تو روا کی باشد

2 به وفا وعده همی کرد که یارت باشم در دل ماه رخان مهر و وفا کی باشد

3 گفته بودی غم کارت بخورم صبری کن صبرم از روی نگارین تو تا کی باشد

4 آنکه جان را به غمت باخت و نشد شاد به وصل به غم و اندُهت ای دوست سزا کی باشد

5 بیش از این جور و جفا بر من مسکین مپسند که مرا طاقت این جور و جفا کی باشد

6 از جهانم شده یکتا به غمت خرسندم که به یک دل صنما قبله ی دوتا کی باشد

7 چون تو سلطان جهانی نظری دار به ما گرچه اندیشه سلطان و گدا کی باشد