چشم مهجور کی بود خوابش از آشفتهٔ شیرازی غزل 611

1 چشم مهجور کی بود خوابش که بر آبست صبر و پایابش

2 حاش لله اگر بیارامد آنکه کشتی شکسته سیلابش

3 نبودش اشتیاق آب بسر ماهئی کاوفتد بقلابش

4 هر که دارد هوای صحبت دوست گو ببر جورها زاصحابش

5 طالب بارگاه سلطانی نازو منت کشد زبوابش

6 دردمندی که شد زعشق علیل نیست جز بوسه تو جلابش

7 هر که مستسقی است از تف هجر نکند غیر وصل سیرابش

8 دل من با رخت نمی تابد نقص باشد کتان زمهتابش

9 وه چه بازی بود محبت را که بشش در درند احبابش

10 یک شب آشفته و حکایت زلف مختصر کن مده تو اطنابش

11 کشته عشق را دیت بمثل گوسفند است و تیغ قصابش

12 گر کنی غوص بحر وحدت را جز علی نیست در نایابش