1 کی بود کین سپهر حادثه زای جمله از یکدگر فرو ریزد

2 تا چو پرویز نست او که مدام بر جهان آتش بلا بیزد

3 در جهان بوی عافیت نگذاشت چند از این رنگ فتنه آمیزد

4 برنخیزد مگر به دست ستم مکن ندانم کزین چه برخیزد

5 می نیارم گریخت گرنه نه من دیو از این روزگار بگریزد

6 به بیوسی چو گربه چند کنم زانکه چون سگ ز بد نپرهیزد

7 بالله از بس که این لئیم ظفر با مقیمان خاک بستیزد

8 آنچنان شد که بر فلک به مثل شیر با گاو اگر برآویزد

9 زانکه باشد که درمزاج فلک چون پلنگان فسادی انگیزد

10 هر کجا در دل زمین موشی است سرنگون سار بر فلک میزد