آنکه در حسن مه چهارده بود از کمال خجندی معمیات 5

1 حال درد خود محب هرگز نگوید با طبیب سخت بیدردی بود نالیدن از درد حبیب

2 بوسه بر پای سگ کوی تو خواهم زد شبی تا بشویم لب که بوسیدم به آن دست رقیب

1 یار بگزید بی وفایی را رفت و ببرید آشنانی را

2 همه غمها جدا جدا بکشم جز غم و غصه جدانی را

1 ای از تو بانواع مرا چشم رعایت آری نظری کن به من از عین عنایت

2 یکبار به تصریح مرا بنده خود خوان زیرا که همه کس نکند فهم کنایت