کیست که قصهٔ مرا پیش نگار از سلمان ساوجی غزل 132

1 هست آرام دل، آن را که دلارامی هست خرم آن دل، که در او، صبری و آرامی هست

2 بر بنا گوشش اگر دانه در بینی باز مشو آشفته، که از غالیه هم دامی هست

1 ز درد عشق، دل و دیده خون گرفت مرا سپاه عشق، درون و برون گرفت مرا

2 گرفت دامن من اشک و بر درش بنشاند کجا روم ز درد او که خون گرفت مرا

1 سر، در رهش، نهادم و کاری به سر، نرفت با او به هیچ حیله مرا دست، در نرفت

2 پایم ز دست رفت و نیامد رهم، به سر در راه او برفت سرم، پا اگر نرفت