کی دیده تنها چو دل آغشته از حزین لاهیجی غزل 297

1 کی دیده تنها چو دل آغشته به خون است؟ سر تا قدم ما چو دل آغشته به خون است

2 ما و حرم عشق، که از گریهٔ احباب دیوار و در آنجا، چو دل آغشته به خون است

3 بازآ که مرا دیده جدا ز آن گل عارض از خار تمنّا، چو دل آغشته به خون است

4 از جوش غمت حوصله بر درد، کمی کرد اینجاست که دریا چو دل آغشته به خون است

5 ز آن رخنه که افتاده به جیب مه کنعان دامان زلیخا چو دل آغشته به خون است

6 این رحم، که آموخت شکار افکن ما را؟ سرتاسر صحرا چو دل آغشته به خون است

7 خاموش حزین ، کز نفس سینه خراشت مجموعهٔ انشا، چو دل آغشته به خون است