دگر گفتش بگو کز ذات قادر از سلیمی جرونی شیرین و فرد 72

1 نشسته بود روزی شاه خوشدل طمع بسته که گردد کام حاصل

2 که ناگه پیکی آمد تیز چون باد به پیش خسرو اندر خاک افتاد

1 دوم پند آنکه با نادان مشو یار که از نادان، کشی اندوه بسیار

2 ز نادان، عاقل آن به کو گریزد که از او جز سیه رویی نخیزد

1 چو مریم را سر آمد عمر، خسرو طلب کرد از بزرگان همسر نو

2 بزرگانی که بودندش ملازم همه یکسر بدین گشتند جازم