1 بدآموز وفا کی قدر ناز یار می داند؟ دل من لذّت آن غمزهٔ خونخوار می داند

2 غم من می کند تکلیف چشمش باده پیمایی غبار خاطرم را ابر دامندار می داند

3 به یک ساغر برافکن پرده شرم و حیا ساقی حجاب عشق را دل در میان دیوار می داند

4 نباشم امّت مشرب، اگر کام امید من شکرخند تو را از تلخی گفتار می داند

5 چه گل چینم من آزرده دل از روضهٔ رضوان؟ که دوش بی دماغان بوی گل را خار می داند

6 ز کف در عاشقی سر رشتهٔ دانش رها کردم دل من، کافرم گر سبحه و زنّار می داند

7 حزین تایید دل دیدار بینم روشناس او نگاه بی ادب را در میان بیکار می داند