کسی که بر اثر مدعای خویشتن از عرفی شیرازی غزل 82

1 کسی که بر اثر مدعای خویشتن است کشیده تیغ ستم در قفای خویشتن است

2 کسی که مایه ی امکان و شأن مطلب دید اگر ملول نشیند به جای خویشتن است

3 چنان ز فیض قناعت به عیش مشغولم که نفس کام طلب در غذای خویشتن است

4 هزار معجزه بنمود عشق و عقل جهول هنوز امت اندیشه های خویشتن است

5 عدیل فطرت عرفی است همت ساقی که حاتم دگران و گدای خویشتن است