کسی که بر اثر مدعای خویشتن از عرفی شیرازی مثنوی 43

1 کسی که بر اثر مدعای خویشتن است کشیده تیغ ستم در قفای خویشتن است

2 کسی که مایه امکان و شان مطلب دید اگر ملول نشیند بجای خویشتن است

3 چنان زفیض قناعت بعیش مشغولم که نفس کام طلب در غذای خویشتن است

4 هزار معجزه بنمود عشق و عقل جهول هنوز امت اندیشهای خویشتن است

5 عدیل فطرت عرفست همت ساقی که حاتم دگران و گدای خویشتن است