آنکه از درد دل خود بفغانست منم
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 آنکه از درد دل خود بفغانست منم وانکه از زندگی خویش بجانست منم
2 آنکه هر روز دل از مهر بتان بردارد چون شود روز دگر باز همانست منم
3 آنکه در حسن کنون شهره شهرست تویی وانکه در عشق تو رسوای جهانست منم
4 آنکه در صومعه چل سال شب آورد بروز وین زمان معتکف دیر مغانست منم
5 در غمت گر چه بیک بار پریشان شده دل آنکه صد بار پریشان تر از آنست منم
6 عاشقان تو همه نامی و نشانی دارند آنکه در عشق تو بی نام و نشانست منم
7 عاقبت همچو هلالی شدم افسانه دهر آنکه هر جا سخنش ورد زبانست منم