1 هودج کیست بر این ناقه زرین خلخال کش فتاده ست دو صد قافله جان در دنبال

2 هودج آن که اگر برفکند طرف نقاب کوه و وادی شود از نور رخش مالامال

3 یاد روزی که پی محمل او می رفتم بانگ زد بر سگ دنباله دو خود که تعال

4 پیش رفتم به غلط و او ز کرم خنده زنان گفت کای عاشق شوریده ماکیف الحال

5 گفتمش سوختم از شوق تو تعجیل مکن گر چه عمری و بود عادت عمر استعجال

6 گفت جامی بگشا بال جهان پیما را تا به این مامن جانها برسی فارغ بال

7 ور تو را همت آن نیست مجاور می باش در کهن منزل ما گرد دمن یا اطلال