دل از عشق مجازی کی مرا از جویای تبریزی غزل 464

1 دل از عشق مجازی کی مرا مسرور می‌گردد که این پروانه دایم گرد شمع طور می‌گردد

2 گزند از پهلوی خود می‌رسد ارباب خواهش را دل از جوش هوس‌ها خانهٔ زنبور می‌گردد

3 نباشی از نمک‌پرورده‌ات هم روز بد ایمن که داغ دل ز بخت شور چشم شور می‌گردد

4 به هر دور مگر از دور فغفورش به یاد آید که اشک از می به چشم کاسهٔ فغفور می‌گردد

5 به مقدار توان غالب شوی بر خویش در پیری کمان چون حلقه شد از خود به قدر زور می‌گردد

6 شود با هرکه دارد وحشت الفت‌گزین جویا به دل نزدیک باشد آنکه از ما دور می‌گردد