که بر نخل امید من تبر زد؟ از فایز بیتی‌ 120

1 بشارت باد ای دل دلبر آمد به پیشت آن بت مه پیکر آمد

2 تو فایز جان شیرینت فدا کن که شیرین با لب پر شکر آمد

1 بتا از کجرویهایت شکایت ولی با کس نگویم این حکایت

2 اگر در کلبه فایز نهی گام کنم جانم نثار خاک پایت

1 هر آن کس عاشق است از دور پیداست لبش خشک و دو چشمش مست و شیداست

2 بود فایز مثال روزه داران اگر تیرش زنی خونش نه پیداست