من کیستم، آشفته تر از طره از سلیم تهرانی غزل 917

1 من کیستم، آشفته تر از طره ی آهی چون داغ، جگرسوخته ی خانه سیاهی

2 تا چند سراسیمه به بوی گل وصلت چون آب دوم در رگ هر شاخ گیاهی

3 هر مو ز خم کاکلش آشوب دل ماست صد فتنه ندیده ست کسی بر سر ماهی

4 سلک گهر راز کند عشق سبکدست چون بافته شد تار نگاهی به نگاهی

5 در هند، دریغا که نشد جذبه ی شوقم چون برق، کمندافکن آهوی سیاهی

6 رحمی، که به این حسن و لطافت نتوان کرد چون صورت چین از تو قناعت به نگاهی

7 عیب است که بینند بجز روی دل از ما چون از نمد آینه داریم کلاهی

8 در دعوی دل چیست سلیم این همه فریاد منکر شده آن زلف و ترا نیست گواهی