موی سپید، آیت پیری است در از رهی معیری قطعه 139

1 بر جگر داغی ز عشق لاله‌رویی یافتم در سرای دل بهشت آرزویی یافتم

2 عمری از سنگ حوادث سوده گشتم چون غبار تا به امداد نسیمی ره به کویی یافتم

1 بی‌تو ای گل، در این شام تاری دامنم پرگل از اشک و خون است

2 دیدگانم به شب‌زنده‌داری خیره بر مجمری لاله‌گون است

1 سیل آشوب، روان گشت به کاشانه ما سوخت از آتش بیدادگری خانه ما

2 آه از آن سودپرستان که ز بی‌انصافی طلب گنج نمایند ز ویرانه ما