موی سپید، آیت پیری است در از رهی معیری قطعه 139

1 سراینده‌ای پیش داننده‌ای فغان کرد از جور خونخواره دزد

2 که از نظم و نثرم دو گنجینه بود ربود از سرایم ستمکاره دزد

1 دوش تا آتش می از دل پیمانه دمید نیم‌شب صبح جهان‌تاب ز میخانه دمید

2 روشنی‌بخش حریق مه و خورشید نبود آتشی بود که از باده مستانه دمید

1 آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم بی‌تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم

2 سردمهری بین که کس بر آتشم آبی نزد گرچه همچون برق از گرمی سراپا سوختم