1 که می گوید که هست این صورت از گل همه لطفی همه جانی همه دل

2 نه انسان گر ملک روی تو بیند شود حیران بر آن شکل و شمایل

3 سعادت باد رویت را در آن روز که گردد آفتاب و ماه زایل

4 تماشا را به روز حشر رضوان به استقبالت آید یک دو منزل

5 لب میگون و چشم نیم مستت کند تدبیر عاقل جمله باطل

6 مغان خورشید را زان می‌پرستند که از حسن رخت هستند غافل

7 سر دیوانگی دارد خردمند مگر زلفت کشد در وی سلاسل

8 بجز افسانه حسنت نگویند حدیثی با نمک در هیچ محفل

9 همام از بندگی دارد توقع قبولی تا شود مقبول و مقبل