گر هست سعادتت از اوحدالدین کرمانی رباعی 147

1 درمان غمت امید بی درمانی است راه طلبت بی سر و بی سامانی است

2 سرمایهٔ جمله پای داران ارزد آن سر که در او مایهٔ سرگردانی است

1 انصاف زاختلاف ایام فرق پیدا کردی به گفت حق را الحق

2 آنجا که کمال کبریای قدم است توحید من و تو کفر باشد مطلق

1 می کن ستمی و هر چه بادا بادا کم گیر دمی و هر چه بادا بادا

2 از سود و زیانِ آنچ نامش عمر است ماییم و دمی و هرچ بادا بادا