چه باشد ار تو ز لطفم از جهان ملک خاتون غزل 393

1 چه باشد ار تو ز لطفم کنی زمانی شاد جهان کنی دگر از وصل خویشتن آباد

2 گذشت داد من از حد برون ز دست غمت بده مراد دلم بیش از این مکن بیداد

3 اگر به کلبه احزان ما دهی تشریف هزار جان عزیزم فدای جان تو باد

4 مرا سریست بر آن آستان و می دانی فدای راه تو کردیم و هرچه باداباد

5 منم که بنده ی آن قامت چو سرو توأم به بوستان وفای تو همچو سرو آزاد

6 جفا کنند حبیبان ولی به پیش دلم هزار بار بهست آن ز عهد بی بنیاد

7 جفا مکن به من ای جان برون ز حد ورنه هزار ناله زنم در جهان و صد فریاد