چه باشد اربه از حکیم نزاری قهستانی غزل 1251

1 چه باشد اربه ملاقات چاره‌ای سازی مرا شبی دگر از رویِ لطف بنوازی

2 نیازمندِ توییم و ترا به حسن و جمال مسلّم است اگر بر جهانیان نازی

3 به ناز بر همه عالم مفاخرت کردن ترا رسد که برون می‌پری به طنّازی

4 نهاده‌ایم سرِ بندگی و گردنِ طوع چو زلف، بر ضعفا پس مکن سرافرازی

5 بدیع کی بود از بدعت تو دل بردن غریب کی بود از غمزه توغمازی

6 مکن به کام عدو دوستان مخلص را روا مدار که با مستحق نپردازی

7 مرا طمع به وصالِ تو محض نادانی‌ست که را رسد که کند با تو جز تو انبازی

8 هنوز اگر تو تویی چون نزاری مسکین بسی دگر را از خان و مان براندازی

9 نصیحتی کنم ای دل ترا ز من بشنو ببین که چیست جز او هر چه هست در بازی