1 چه باشد زندگانی را بهایی فسرده از نمی، خشک از هوایی
2 ز مطبخ سالها تا مستراحیم مگر این زندگی یابد بقایی
1 چو از دل عشق رفت آزار آید چو گل رفت از گلستان خار آید
2 نمی بینی که چون پنهان شود مهر شب تاریک اندوه بار آید
1 آن منظر فیض صبحگاهی بنگر انوار تجلی الهی بنگر
2 در وادی نقره فام گردون هر شب آن قافله لایتنهای بنگر
1 از ابر سیاه لعل و گهر میریزد وز دیدهٔ من خون جگر میریزد
2 بیروی تو از هر مژهام در گلشن دامندامن لاله تر میریزد