هر کجا حرف تو آید به میان، از سلیم تهرانی غزل 341

1 هر کجا حرف تو آید به میان، گل گوش است همه تن شمع زبان است، ولی خاموش است

2 صبحدم بلبل شوریده کجا، خواب کجا بگذارید که از نکهت گل بیهوش است

3 نیست چشمی که ز آهم نبود اشک آلود دود غمخانه ی ما نوحه گر خاموش است

4 در کفم گر درمی هست چه دانم ز کجاست رقم سکه ی انعام جهان مغشوش است

5 هیچ کس نیست که از حرص نخورده ست فریب همچو نرگس همه را حلقه ی زر در گوش است

6 بهترین گوهر گنجینه ی هستی سخن است گر سخن جان نبود، مرده چرا خاموش است؟

7 قدردانی ز حریفان چو نمانده ست سلیم به نوازش چو سبو دست خودم بر دوش است