هر کجا دم زدم از چشم بت از فروغی بسطامی غزل 349

1 هر کجا دم زدم از چشم بت کشمیرم خون مردم همه گردید گریبان گیرم

2 گنج ها جسته‌ام از فیض خرابی ای کاش آن که کرده‌ست خرابم، بکند تعمیرم

3 اگر آبم نزنی آتش خرمن سوزم ور خموشم نکنی شعلهٔ عالم‌گیرم

4 از سر کوی جنون نعره‌زنان می‌آیم کو سر زلف تو آماده کند زنجیرم

5 بخت برگشتهٔ من بین که به میدان امید خم ابروی تو ننواخت به یک شمشیرم

6 نرم خواهم دل سنگین تو را تا چه کند گریهٔ با اثر و نالهٔ بی‌تاثیرم

7 گر به عشق تو کنم دعوی دل سوختگی می‌توان سوز مرا یافتن از تقریرم

8 چون مرا می‌کشی از چره برانداز نقاب تا خلایق همه دانند که بی‌تقصیرم

9 دوش با زلف بلند تو فروغی می‌گفت دگری را به کمند آر که من نخجیرم