یارای زبان کو که ثنای تو کنیم؟ از حزین لاهیجی رباعی 1217

1 ای پرتو جمال تو را مظهر آفتاب آیینه دار حسن تو نیک اختر آفتاب

2 اوّل جبین ز خاک رهت غازه می کند چون صبح سر برآورد از خاور آفتاب

1 تا دیده ز دل، نیم قدم ره به میان است از پرده برآ، چشم جهانی نگران است

2 محروم مهل دیدهٔ امّید جهان را ای آنکه حریمت دل روشن گهران است

1 لازم بود مکان طربناک، شیشه را کردم نهفته، در بغل تاک، شیشه را

2 حکم خرد به میکده جاری نمی شود اینجا ز محتسب نبود باک، شیشه را