آیینه کجا دیده ست، رخسار از سلیم تهرانی غزل 52

1 آیینه کجا دیده ست، رخسار چو ماهش را با سرمه چه آمیزش، مژگان سیاهش را

2 گاهی نظری از لطف می کرد به سوی من بخت سیهم رم داد آهوی نگاهش را

3 ای مور به این اندام، سرخیل سلیمانی دیگر چه ازو خواهی، بردار کلاهش را

4 سنجیده کسی بیند گر جانب این گلشن برقی به کمین باشد هر برگ گیاهش را

5 از چشم سلیم ای غیر، پیدا صف مژگان نیست برداشته با دیده، خار و خس راهش را