1 کجا رسد به تو گل در ادای دل بردن که عندلیب تو دارد نوای دل بردن

2 چو موج خیز شود بحر عشق طوفانی سزد تو را که شوی ناخدای دل بردن

3 بجز حنا نشود سبز تا ابد چیزی به هر زمین که گذاری تو پای دل بردن

4 نشسته غمزه به طاق بلند ابرو باز که نیست بهتر از این گوشه جای دل بردن

5 ز شوق غنچه نماند به هر کجا که دلی است گذر کند چو به یادش هوای دل بردن

6 ز نالهٔ جرس کاروان کنعانی همی رسید به گوشم صدای دل بردن

7 دلی به دست بیار آن زمان مراد طلب که خاک، زر شود از کیمیای دل بردن

8 ز حسن خلق [و] وفا ریز رنگ بنیادش عمارتی که کنی در بنای دل بردن

9 دلی شکسته سعیدا نشد قبول دلش چها که من نکشیدم جفای دل بردن