کجا باشد چو تو شوخی کماندار و کمند از جامی غزل 712

1 کجا باشد چو تو شوخی کماندار و کمند افکن شکرگفتار و شیرین لب سمن رخسار و سیمین تن

2 خرامان هر کجا باشی رخ ما و کف آن پا سواره هر طرف رانی سر ما و سم توسن

3 سپاهی کشته شد هر گوشه ای تیر نظر مگشا جهانی فتنه شد هر جانبی طرف کله مشکن

4 به صد خواری سرم افتاده در میدان عزیزش کن زکات حسن را چون گوی یکبارش به چوگان زن

5 دهان پر شعله شوق است و لب از آه می بندم که می ترسم سیه گردد جهان از دود این روزن

6 فدایت باد جان ای زاغ چون میرم درین صحرا خدا را استخوانم را ببر پیش سگان افکن

7 جهان را ای فلک شبها به نور مه چه افروزی چو دارد شعله آه من این ویرانه را روشن

8 چو گشتم کشته در راهت ز من دامن کشان مگذر مباد از خون ناپاک من آلاید تو را دامن

9 ز بامش گر رسد مرغی ز جان طعمه مده جامی که قوت طایر قدسی نشاید دانه ارزن