جایی که بود پای محبت به از قدسی مشهدی رباعی 505

1 زود به کردم من بی‌صبر داغ خویش را اول شب می‌کشد مفلس چراغ خویش را

2 گر نباشد زخم شمشیرم حمایل گو مباش هیکل تن کرده‌ام چون لاله داغ خویش را

1 بی‌درد خسته‌ای که به درمان شد آشنا شوریده آن سری که به سامان شد آشنا

2 از فیض شانه یافت دل از زلف هرچه بافت شد مفت خوشه‌چین چو به دهقان شد آشنا

1 تا بود گریه کی آباد شود خانه ما؟ جغد را پای به گل رفته به ویرانه ما

2 ما از آن سوختگانیم که معمار ازل طرح آتشکده برداشت ز کاشانه ما