جایی که از سپند نگردد فغان از حزین لاهیجی غزل 406

1 جایی که از سپند نگردد فغان بلند ما را بود چو شعلهٔ آتش، زبان بلند

2 بال و پری کجاست که با همّت رسا پرواز گیرم از سر این خاکدان بلند؟

3 درگلشنی که بانگ صفیرم فکنده شور بلبل ز خوی گل ننماید فغان بلند

4 با پستی سپهر نیامد فرو سرم عنقا صفت فتاده مرا آشیان بلند

5 تا شد دلم به حلقهٔ گلدام زلف اسیر شد شور محشر از قفس بلبلان بلند

6 رحم است بر درازی اندوه قمریان پرواز پست و جلوهٔ سرو روان بلند

7 خوش می کشند دامن ناز این سهی قدان دست ستمکشی نشود از میان بلند

8 خامش حبن که ناله به جایی نمی رسد پست آفریده اند زمین، آسمان بلند