کجاست عشق که آتش فروز آه از سلیم تهرانی غزل 511

1 کجاست عشق که آتش فروز آه شود مرا به چشمه ی تحقیق، خضر راه شود

2 هلاک مشرب آنم که پاره ی نمدی اگر ز خرقه زیاد آیدش، کلاه شود

3 دهد به خلوت دل وعده ی وصال مرا هزار حیف، کسی نیست تا گواه شود!

4 به رنگ اخگر کشمیر، روی خود را چند کنیم زآتش می سرخ و او سیاه شود

5 ز خاک بر سر خود ریختن چو چاه کنان اسیر عشق به هرجا نشست، چاه شود

6 ز بس رجوع خلایق، سلیم نزدیک است که راه خانه ی درویش، شاهراه شود